هڪڙو ماڻهو موتيءَ داڻو،
منهنجي دل جو آهي راڻو.
عشق اسان جو مذهب آهي،
مُلان، پنڊت پاڻ ۾ ڄاڻو.
پاڻ خوديءَ کي پيڙيون پيا ٿا،
جيون پنهنجو آهي گهاڻو.
پيڙائن جي پاپ نگر ۾،
دل جو ديبل ٿي پيو ساڻو.
آس کڻي آيا هون مئه جي،
ساقي ٿورو ڪرڪو ٽاڻو.
رئيس وڏيري جي لئه هر جاءِ،
’’ڪڃريءَ جو ڪوٺو‘‘ آ ٿاڻو.