ماڻهو ماڻهن جهڙا کوڙ،
ساهڙ جي آ مون کي لوڙ.
ڄاڻ بخيا جيون جا اُڊڙيا،
دردن جي آ دل ۾ ڊوڙ.
اکڙين جي ساگر ۾ آهن،
ڳوڙهن جي نديُن جا ڇوڙ.
ڏکڙن جي بازارن ۾ هت،
خوشين جي مان ڏيان ٿو ووڙ.
منهنجي ٿر جو ساھُ اُڃو آ،
ڪئينءَ ٻڌان گهوٽن کي موڙ.
ڪاٽيندڙ خود ڪٽجي ويندا،
پنهنجا رهندا جوڙان جوڙ.