دوستَ ئي راھَ ۾ رکي پٿرَ،
تھمتن جا ھڻي ويا نشترَ.
ڪنھن مسيحا اچي ھنيا آھن،
اذيتن جا وجود ۾ خنجرَ.
روح شمشان، جسم هو ميت،
زندگي دردَ جي هُئي ڪا ڄَرَ.
ظلم ڪڏهين نه سنڌ ۾ ٿئي هان،
سَنڌَ اتحاد جا سُڪل ھا پَرَ.
فڪر آڪاش جو پروڻ ھيو،
سُرخ آھن سڀيئي پَسمنظرَ.