بيت
آنءُ وساريان ڪيئن، تنهنجي تات تنوار کي!؟
........
آڌيءَ رات اُٿي پيا، سارا سُورَ مِٺا،
تنهنجي لاءِ ڏٺا سپنا سانڍي ساهَه ۾.
........
ڪير چوي ٿو هڪ دفعو ٿيندو آهي پيار؟
ساهَن جو سنسار، آهي سرتيون! پيار سان.
........
سهڻي ٿي اوتار مان تَرندي اينديس آنءُ،
مون کي محبت ڏانءُ، جيئڻ جو جڳ ۾ ڏنو.
........
خوابن وانگي زندگي، ويندي آ گذري،
ويندي آ وسري، ساعت جيوَن جاڙَ جي!
........
هڪڙو ناهي ڏينهن جو مُرڪي ڌار ٿيون،
هڪ ئي پيار ٿيون، جيسين ساهَنِ سلسلو!
........
دوکي جي دل! هي دنيا، ناهي ساٿ سچو،
سڀ ڪو قول ڪچو، جيئندو آهي جاڙ سان.
........
سُک جو ساهه کڻان ملي، اوکيءَ کان جي ونجهه،
مونسين تنهنجا ڏنجهه، رهندا آهن روحَ ۾!
........
ناهِن سوچون وقت سان، دانش عاقل جون،
سوچي ويٺي ڀُون، ڪيڏو وئرٿ ٿو جيئي!
........
ڌرتيءَ لئه لوچي نه ٿو، جيڪو ڀي انسان؟
انهيءَ جو ايمان، مايا مايا ٿو ڪري!
........
سڀ ڪو پنهنجي لاءِ ٿو ووڙي جڳ ۾ ساءُ،
اڀرن کي ايذاءُ، ڏاڍو ڏيندو ٿو رهي!
........
ٻولي جَڳَ ۾ پيار جي جنهن وٽ ڀي ناهي؟
ظاهر ٿي آهي اُن جي اندر اَنا!
........
دردن جون ڳالهيون ڪيون، درد وَندي! تون اَچُ،
پُور کڻي تون پَچُ پنهل جو هر پاند ۾.
........
ڪانيارن جي ڇانوَ ۾ ڪهڙي مڃوتي!؟
جذبن جي جوتي ٻاري رک تون روح ۾
........
ڪُرسي گهرجي يا وري، ادب منجهه ڌڙو،
مخلص جيءُ ڇَڙو، جُهرندو جهيڙن ڏي ڏسي!
........
جيوَن جو ٿيندئي سُرخرو پيار ڪري ڏسجانءِ،
ساهه ڀري ڏسجانءِ، قربن جي سنسار ۾.
........
سِٽَ سِٽَ سُر جي پيار سان ماڻيو تن ۾ ساءُ،
ڏاتر کان ڪهڪاءُ، مون کي مِليو ڀاڳَ ۾!
........
ڏات ڏنو هن ڏيهه ۾ مون کي سُور سدا،
آهي نور سدا، نت نت نيڻن ۾ رهيو!
........
نت نت نيڻن ۾ رهيو آهي ساڻ قياس،
آهي عشق، احساس، سانڍيو سرتيون! ساهَه ۾.
........
سکڙن جون سنسار ۾ پيرو ڪونهي ڪو،
ديرو ڪونهي ڪو، خوشين جو هن خاڪ تي!
........
ڌرتيءَ جي ڇو ڳالهه کي ويساريون ويٺا،
سيکاريون ويٺا، پاڻ پڏائڻ پاڻ کي!
........
سارو لوڪ سُتو مگر، جاڳي ٿو ڪوئي،
عالم جو سوئي، مالڪ خالق آ پرين!
........
رَتُ ولوڙي ٿي لِکان، پنهنجي دردَ ڪِٿا،
مون سان جيءَ وفا، ڏسجي ڪيسين ٿو ڪري!؟
........
پاسي مان مهراڻ جي ويٺي آهيان آءُ،
ريتن جو درياءُ، اوکو ڪندين پار تون!؟
........
آسُون جي انسان ۾ رکندو آ انسان،
وٺندو آ انسان، سُور سدائين سوچ کان!
........
چانڊوڪيءَ ۾ چاهه جو چوريو چنگ جڏهن،
سُڏڪيو سُور تڏهن، منهنجي اندر مان اديون!
........
آئين ڪونه اڃان پرين! ويندي رات کُٽي،
ناهِه باک ڦُٽي، اوسيئڙي جي ويلَ آ!
........
تارن ۾ ڇو ٿو تَڪين؟ ڌرتيءَ تي آهيان،
ناهيان مان ناهيان ٿيڻي ڌرتيءَ کان پري!
........
جي تون ڄاڻين جيئري مون کي مان ڇاهيان؟
آهيان مان آهيان، صدين جي ڪائي صدا.
........
ناهي ڌرتيءَ بات ڪا ناهي پيار پچار،
ڪيڏا هَن سنسار، رستا جوڙيا جاڙَ جا!
........
ڪونهي جيءُ! ڪلال ڪو ناهِن مئخانا
آهن فرزانا، ويرانا هر واٽَ تي.
........
توسان ناتو نينهن جو توسان جُڙيو جيءُ،
پُر پُر پيالو پيءُ، اکيون ٻوٽي پيار جو!
........
سينگارن درگاهه ٿا، ويساريون اِنسان،
انڌن جو ايمان، ڪونهي ڪو انسانَ تي.
........
مسجد مندر ۾ نه ٿي گڏجي حق جي ذات،
پائج من ۾ جهات، راڻل آهي روحَ ۾.
........
خاڪي صورت دل پٿر ماڻهو! ڇو آهين؟
فرزانا شاهين ڪنهن به ته ڄاتو ڪين ڪي.
........
جيڪو آيو پاڻ ڏي، سوئي ڀانءِ نصيب،
پنهنجو پاڻ قريب، ازلئون آهي پاڻ سان.
........
لازم آهي قرب ۾، دل جو من اظهار،
خاموشين جو ڄار، ويڙهي ويندئي جيءَ کي!
........
تنهنجي نيڻن ۾ ڏٺو موجن سان مهراڻ،
چوڏهينءَ جي چانڊاڻ، تنهنجي ڪاڻ سِڪي پئي!
........
ڪارو سارو اُڀ ٿيو گڏيون گهٽائون،
ڌرتيءَ تي آئون سارنگ لاءِ سِڪان پئي!
........
ڌرتي وانگي معتبر ٿيندو آ احساس،
ڏيندو آ احساس، سرت سدائين سورَ جي.
........
جيوَن ڀر جا ٿي ويا ڪوڙين افسانا،
هڪڙي فرزانا موضوع ڪيئي ٿي وئي.
........
ساٿ ڇڏي سارون ٿيا، وقت ويو ڇو هو،
اندر کي لوهو، هاءِ وڇوڙو ويو وري.
........
آهي ويل اها پرين! پوءِ نه ڄاڻي ڪير؟
محبت جهڙو خير، آهي ڪهڙي شيءِ اندر!؟
........
آسون آڻي پاڻ سان اُڀريو آهي سِجُ،
مون وٽ آهي نِجُ، اُلڪو اديون! ديسَ جو.
........
“فرزانا” ٿي ڏيهَه ۾، ماڻيا سُور هزار،
ساجَنَ! تو جي سارَ، ناهي لَڌي شاهين جي!
........
سُورن ۾ گهاريون پيا سُک نه ڏي امداد،
پنهنجي ڪا فريادَ، ڪوبه نه سُڻندو ڏيهَه ۾!
........
پاڻ قبولي طالبي، جڳ ۾ سڀ بي دادَ،
آخر جيءَ جلاد، نيندا ڦاهي گهاٽَ ڏي.
........
هرڪو پنهنجو پاڻ ڏي پير پيو سوري،
ڪونه پيو اوري، ڳالهيون ڏکندڙ ساهَه جون.
........
توسان ڳالهيون هانوَ جون اوريندي آهيان،
سوريندي آهيان جذبا توڏي جيءَ جا!
........
ايڏو ڏُور هلون وري، ورندي وقت لڳي،
جاتي جيءَ تَڳي، تاتي جوڙيون جهوپڙو.
........
جاتي پيار پچار آ، تاتي جوڙيون جاءِ،
جيوَن جڳ ۾ ساءِ صدين جيڏا سُور ڇو!؟
........
خوابن وانگي زندگي، ويٺو لوڪ ڪَٽي،
ڪنهن جي لاءِ ڇَٽي ساڙَ سندو ٻج ٿو سدا!؟
........
قربن جو ڪلمو سچو، ويٺا ويساريون،
دليون ٿيون ڪاريون، اندر سان انسان جون.
........
سنڌڙي منهنجو چاهه ۽ ڇوليون هن سارون،
تکيون هي تارون، تارينديون تاريخ ۾!
........
اوکا سڀ اوکا هتي، سمجهي ڪنهن کي ڪير؟
ظاهر آهي خير، اندرَ ۾ ويٺل وِڇُون!
........
جي تون آهين ڏور پو مون ۾ آهي ڪير؟
ناهي تنهنجو پير، پوءِ به تات تنوار تون.
........
ويسورا هِن ساهه کي، آخر ماريندا،
هَنجون هاريندا، نيڻ نماڻا سانت سين.
........
پل پل تنهنجي آسري ڪاٽيندي آهيان،
ناهيان مان ناهيان واندي ڪو پل يادِ کان.
........
گوندر ڀي ڄڻ درس هن جيون! سکندو هل،
باقي آهي پل، سامهون صبح سوجهرو.
........
ڪنهن سان ڪونهي دشمني، آهي سڀ سين پيار،
هيءُ نه پنهنجو پار، هيج هڙئي هِت عارضي!
........
تنهنجا سارا رنگ هن منهنجي جيوَن ۾،
نيڻن جي بَن ۾، آسون گُلَ ڦٽي پيا.
........
دنيا ڄاڻي ڇا ڪندي مون کي تو سمجهو؟
اکڙين ۾ اُلڪو تنهنجي لئه تڙپي پيو.
........
توسان ناتو ڪيئن ۽ ڪاٿي آهِه جُڙيو،
جڳ ۾ ناهِه جُڙيو، ساهه سدورو ساههَ سان!
........
دل ۾ ڪو جذبو نه هو جاني! توکان پوءِ،
ايڏو تون مَ ڏکوءِ، دوريون ديدن کي ڏئي.
........
ناهي ويل وجود ۾، توريءَ ڪائي تات،
مون کي ڏينهان رات، تنهنجي تانگهه ڇڏي نه ٿي.
........
توريءَ هن سنسار ۾ ڪجهه ڀي نيڻ ڪين ڏٺو،
منهنجو ساهه وٺو، آهي تنهنجي تات ۾.
........
ڌرتي! تو هر جيءَ کي جايون خوب ڏنيون،
اکيون ميڻ ڀنيون، آيل! تنهنجي پيار تي.
........
اونداهي اڌ رات جي، ورتيون هَلُ تون ساڻ،
هاڻي پنهنجو پاڻ، بار لڳي ٿو ڀونءِ تي.
........
ساٿي! وينديس آنءُ جو، توکان ڏاڍور ڏُور،
تو وَٽ منهنجو پُور دائم رهندو رُوحَ ۾!
........
گذري ويندي زندگي، توبن ڏنجهن ساڻ،
ڀانن ملندو ڀاڻ، ڀاڳيلي هِن ڀُونءِ تي!
........
جذبن جوتي مُون رَکي، ٻاري تنهنجي لاءِ،
هاڻ نه تون ترساءِ، ديدن کي او دلربا!
........
سوچون ميريون ٿي ويون سُڏڪي سچ شَعُور،
اهڙو ڪيس ڪلور، ماڻهوءَ سان ماڻهوءَ ڪيو!
........
چنڊ ستارا سانت ۾ ڳالهائي ڌرتي،
ٻاڏائي ڌرتي، قادر قدرت کي پئي.
........
دليون ويجهو ڪونه ٿيون آهن هٿ ڪٺا،
ڪونهي قرب لکا، ماڻهو! راضي مير ۾.
........
چوڏهينءَ چنڊ چٽو ٿيو، آئين ياد پرين!
ٿي دل شاد پرين! سُور سجائي سارَ سان!
........
تارن تارا پئي تڪيا، اُلڪا ها اڌ رات،
آخر مون کي ڏات، سُڏڪائي ساڻو ڪيو!
........
پورهئي ۾ ئي زندگي گهاري ٿو مزدور،
ماري ٿو مزدور، همت ۾ هر جاءِ تي.
........
جنهن جو ٿا کائن پيا، تنهن جا ڳُڻَ ڳائين،
فرزانا شاهين، ماڻهو! اوکا هِن رهيا!
........
وينديس ساروڻيون کڻي نيڻن ۾ نت نينهن،
باقي ٿورا ڏينهن، “سکر” ۾ هان سرتيون!
........