اوسيئڙا، ارمانَ، ڪو دم آهن ڏيهَه ۾!
ويندا لَٽجي واءُ ۾، پيرن جا نيشانَ،
ڪو دم آهن ڏيهَه ۾!
پوکين ٿا وَڻَ پيارَ جا، ماڻهو! سڀ مهمانَ،
ڪو دم آهن ڏيهَه ۾!
ايندا آجا ڏينهڙا، ظالم ۽ زندانَ،
ڪو دم آهن ڏيهَه ۾!
چرخو آهي وقت جو، اديون! سڀ انسانَ،
ڪو دم آهن ڏيهَه ۾!
وکري ويندا اوچتو، خوابن جا گلدانَ،
ڪو دم آهن ڏيهَه ۾!
آخر کُٽندا کيڏندي، نفرت جا ميدانَ،
ڪو دم آهن ڏيهَه ۾!
رهنديون ڳالهيون لوڪ ۾، “فرزانا”، نادانَ،
ڪو دم آهن ڏيهَه ۾!