ناهِن نيرَ اگهان، روئي منهنجو رُوح ٿو!
احساسن جا هٿ کڻي، جيئن ٿي شعر لکان،
روئي منهنجو رُوح ٿو!
ڳوڙهو ڳوڙهو جيءَ سان، ويٺي لوڪ ڏسان،
روئي منهنجو رُوح ٿو!
ڪينَ ڏسان روئندا سڀئي، شل بي نُور هُجان،
روئي منهنجو رُوح ٿو!
“فرزانا” دل ڪربلا، ڪيئن پو آنءُ کِلان؟
روئي منهنجو رُوح ٿو!