تَڪيو سوچيندي، ڪاڏي وقت وڃي پيو!؟
ساهَن جي مسافري، اڌ ۾ روڪيندي.
ڪاڏي وقت وڃي پيو!؟
منظر سڀ سنسار جا، دل ۾ اوتيندي.
ڪاڏي وقت وڃي پيو!؟
هيڏيون يادون جيءَ کي، ڏاتر ٿي ڏيندي.
ڪاڏي وقت وڃي پيو!؟
وک وک توسان آدمي! ڏاڍو لوچيندي!
ڪاڏي وقت وڃي پيو!؟
سارُن جا وڻ ساهه ۾، پل پل پوکيندي.
ڪاڏي وقت وڃي پيو!؟
پورهيو سڀ “شاهين” جي، هٿڙن ۾ نيندي.
ڪاڏي وقت وڃي پيو!؟