ڪونهي ويل قرارُ، سُورن ويڙهيو ساههَ کي!
آتو اندر جو رهيو، سارو ئي سنسار،
سُورن ويڙهيو ساههَ کي!
ڪونهي ٻيو ڪو آسرو، ڌرتي! ٿي غمخوار،
سُورن ويڙهيو ساههَ کي!
آخر ثابت ٿي پِيو، ڪوڙو تنهنجو پيار،
سُورن ويڙهيو ساههَ کي!
نيٺ ته پُڄندا ڏينهڙا، ڪو دم هان لاچار،
سُورن ويڙهيو ساههَ کي!
“فرزانا” سپنا سڙيا، ڪهڙي مند بهار!؟
سُورن ويڙهيو ساههَ کي!