هُو ٿو ڏُور ٻَري، چنڊ نه ساٿي پاڻَ جو!
ڌرتيءَ، اُڀ جو فاصلو، آهي جيءَ! پَري،
چنڊ نه ساٿي پاڻَ جو!
هُو نه پَيو هڪ جاءِ تي، پنهنجا پيرَ ڌري،
چنڊ نه ساٿي پاڻَ جو!
ڀُونءِ اکيون اُڀَ ۾ رکي، ٿڌڙا ساههَ ڀري،
چنڊ نه ساٿي پاڻَ جو!
ساري ئي آڪاس ۾، پيو هو پنڌ ڪري،
چنڊ نه ساٿي پاڻَ جو!
“فرزانا” اُڀَ ڏي ڏسي، پيئي مفت مري،
چنڊ نه ساٿي پاڻَ جو!