ڏاٽو ڏاتِ ڪري، جڳ جا سُورَ لُڻي ڇڏيان!
هر ڪنهن جو منُ چين جا، ويٺو دمَ ڀري!
جڳ جا سُورَ لُڻي ڇڏيان!
چمنيءَ وانگي جيءَ سان، ڳڻتي ڪانه ٻَري،
جڳ جا سُورَ لُڻي ڇڏيان!
سُکَ جا سنگَ ماڻي سدا، جيڏيون! لوڪُ ٺري،
جڳ جا سُورَ لُڻي ڇڏيان!
جوڀن، جيون ڏيههَ ۾، ڳڻتين سان نه ڳري،
جڳ جا سُورَ لُڻي ڇڏيان!
“فرزانا” تڪليف کان، گهارن ساههَ پري،
جڳ جا سُورَ لُڻي ڇڏيان!