ٿِيا نيڻ نِراسُ، اُلهيو سج اُلڪا ڏئي!
ويڙهي ويو وجود کي، وک وک تي وشواسُ.
اُلهيو سج اُلڪا ڏئي!
اندرَ مان اوتي لکان، سُورن جو اتهاس.
اُلهيو سج اُلڪا ڏئي!
پاتو ڪارو ويسُ آ، اوندهِه سان آڪاسُ.
اُلهيو سج اُلڪا ڏئي!
ڪهڙي ڪارڻ ٿي ڪٽيان، ڀينر! مان بنواسُ؟
اُلهيو سج اُلڪا ڏئي!
ويچاريءَ کي هوتَ جو، نينهن نه آيو راس.
اُلهيو سج اُلڪا ڏئي!
“فرزانا” رڳ رڳ رڙي، تڙپي ٿو احساسُ.
اُلهيو سج اُلڪا ڏئي!