ڪيڏو آ سُنسان، ماڻهو! ناهِن جيئرا!؟
ڪيرُ ٻُڌي ڪنهن جي نه ٿو، اوکيءَ ۾ آذان.
ماڻهو! ناهِن جيئرا!؟
ماري پيو ٿو ماٺِ جو، وک وک تي شمشان.
ماڻهو! ناهِن جيئرا!؟
ڌاريا ٿيا ڌرتيءَ ڌڻي، ڪونهي ڪنهن جو ڌيان.
ماڻهو! ناهِن جيئرا!؟
خالي خالي ٿو لڳي، محبت جو ميدان.
ماڻهو! ناهِن جيئرا!؟
فرزانا چُپِ ٿا سَهن، نادانا نقصان.
ماڻهو! ناهِن جيئرا!؟