ڌرتيءَ درد هزارَ. اَزلئون آهن لوڪ جا!
ڌرتيءَ جي سِرَ تي رهيا، ڏسُ ڏسُ ڀاري بارَ.
اَزلئون آهن لوڪ جا!
اَڀرن جي ڄڻ هانوَ ۾، واسينگن جيئن وارَ.
اَزلئون آهن لوڪ جا!
منهنجون وايون شعر سڀ، وِکَ وِکَ تي غمخوارَ.
اَزلئون آهن لوڪ جا!
“فرزانا”! خود سان رهيا، توبههَ هي تڪرارَ.
اَزلئون آهن لوڪ جا!