سنڌ سلامت پاران
سنڌ سلامت ڊجيٽل بوڪ ايڊيشن سلسلي جو نئون ڪتاب ”پَهڻَ پيرَ پِٿون ڪَيا“ اوهان اڳيان پيش ڪجي ٿو. ھي ڪتاب شاعرہ ۽ ليکڪا فرزانا شاھين جي شاعريءَ جو مجموعو آھي.
فرزانا شاهين نثر توڙي نظم جي پُختي ليکڪا آهي، سندس ھي ڪتاب ”پهڻ پير پٿون ڪيا“ ان ڪري به مختلف آهي جو هي مجموعو سنڌي شاعريءَ جي ڪلاسيڪل صنفن واين ۽ بيتن تي آڌاريل آهي. وقت جون ويرون، اهنجن جا اولڙا، پنهنجن جا پيڙاءُ، اهم رشتن جو ناروا سلوڪ،اڄ جي سسئي ۽ سُهڻي سان ٿيندڙ انياءُ، ڌرتي ڌڻين سان ڌوڪا، ڪامڻين سان ڪلور، سکين، سانگين، نياڻين، اياڻين شهرن ۽ ٻهراڙين جي عورتن سان ناانصافيون سندس واين ۽ بيتن جا اهم موضوع آهن.
هي ڪتاب مُرڪ پبليڪيش پاران 2017ع ۾ ڇپايو ويو. ٿورائتا آهيون مُرڪ پبليڪيشن جي سرواڻ پياري مرتضيٰ لغاريءَ جا جنهن ڪتاب جي ڪمپوز ڪاپي موڪلي سنڌ سلامت ڪتاب گهر ۾ پيش ڪرڻ جي اجازت ڏني.
[b]محمد سليمان وساڻ
[/b]مينيجنگ ايڊيٽر ( اعزازي )
سنڌ سلامت ڊاٽ ڪام
sulemanwassan@gmail.com
www.sindhsalamat.com
books.sindhsalamat.com
ڪتاب جو مطالعو ڪريو
پنهنجي پاران: پنڌ احساسن جا
موجوده دور جي ترجماني ڪندڙ فرزانا شاهين جا بيت
منهنجا جيجل ماءُ، پَهڻ پيرَ پِٿون ڪيا!
چوڏهينءَ جهڙو چاهُه. ٻيڙا لائيندو ٻَني!
دنيا جا دلگير، دل کان وسرن ڪين ٿا!
ڪنهن جو ڪيسين سُور، سانڍيندين تون جيئڙا؟
ڳوڙها ڳوڙها ساههُ، سورَ وندي ساڻيهه ۾!
ڪيڏو آ سُنسان، ماڻهو! ناهِن جيئرا!؟
ميڙيو آهي مون، داڻو داڻو درد جو!
ظاهر ٿيو ايمان، ماياڪاري ٿي مٿي!
جيئندو ۽ مرندو، ماڻهو! هر ڪردار سان.
ڏاٽو ڏاتِ ڪري، جڳ جا سُورَ لُڻي ڇڏيان!
عمر ته گذري وئي، ڳالهيون دائم ڏيهه ۾!
توسان ڏات ڪَٺي، هنجون هارِ نه هيکلي!
ڇُڙواڳي ٿي عام، آزادي ڪنهن کي ملي؟
آهي عورتَ وَس، ڪهڙي عزت مردَ جي؟
سڙيا سُکَ وري، ساوا ٻيهر ڪونه ٿيا!
ڪڙڪيا گيدي غيرَ، جاڳو ڌرتيءَ جا ڌڻي!
ڪونهي گهرجَ غُرور، ڏاتر! تنهنجي ڏات ۾!
ڌرتيءَ لئه لکندي، منهنجي ڏات وڌي پئي!
ڪهڙو تِنهن جو نورُ؟ سُورَ نه سمجهي لوڪَ جا!
هليا هنج هتان، عالم ڪنگن جو ٿيو!
مون کي مارينديون، اونداهيون چُپ چاپ ۾!
ڪونهي ويل قرارُ، سُورن ويڙهيو ساههَ کي!
تڪيو تارن رات، سارُون سڏڪن جيءَ سان!
ڇا ۾ نيٺ نجات؟ ڇو تون سوچين ڪونه ٿو!؟
لوڀُ نه ڄاڻون ٿا، محبت جو آ مامرو!
توکان پوءِ مِٺا! جيئڻ، جيئڻ ڪونه ٿيو!
ڌرتيءَ لئه جيئندي، ڌيءَ “عروبا” هر قدم!
ڀوڳي ساهَه سزا، ويڇا ويري ٿي پَيا!
اکين ۾ آسون کڻي، اندر جو انسان،
اندر جو آواز، تو ڀي ڄاتو ڪينڪي!
جيئن جيئن ڏينهن تَپي پيو، تيئن تيئن پيرَ تَپن،
ڪونه جيئاريندي، جيڏيون ماريندي،
تنهنجون سارُون ساههَ ۾، سانڍيون لَکَ هزار،
راڻا! تنهنجي ڏاتَ کي، سڻ سڻ سڏڙا وو،
جيءَ! رَکي ڏِس ڀروَسو، ڪنهن جي ڀي ڪردار کي،
ڪونهي ٻِيو ڪو پاڻ سان، تنها عالم ۾،
اُڀَ ۾ ڪجهه ڀي ڪين آ، ڇا ٿو واجهائين؟
سرتيون! سانگين سان، ساڳيا ڏينهن وَرن،
ويندي ڪاري ليلَ، ٿيندو ڏينهن چِٽو اديون!
ناهي ساٿي ساٿ ڪو، عمرِ خلوتَ مان،
ڳوڙهو ڳوڙهو زندگي، تارو تارو تات،
دلين کي ٻاريو، اوندهه کان ڇو ٿا ڊِڄو!؟
ڪيڏو ڏوريو مُون، پَهَڻَ پنڌ پُڄي نه ٿو!
آهي چينُ قرار، ڌرتي، تنهنجي جهولَ ۾!
منهنجي جذبن ۾، آهين تون ئي تون سدا!
روئڻ آيو ڪونه، تنهايُن جي پنڌ ۾!
روئي زارون زارِ، هانوَ حويلي هيکلي!
جيئي ٿو هر جيئڙو، هِتڙي پنهنجي لاءِ،
سُمهن ڪينَ اکيون، سارُون جاڳن ساهَه ۾!
ناهِن نيرَ اگهان، روئي منهنجو رُوح ٿو!
وقت اُهو ايندو، پيارُ کڻي ايندو،
جوڳي! جاڳُ اڃان، جوتي گُهرجي جيءَ کي!
واند نه ڪنهن وٽ ويلَ، سوگهو هر دم سُورَ ۾!
ماڻهو! ماتمَ ۾! ساڳيا اُلڪا عيدَ جا!
اُٿيو آڌيءَ جو، مون کي ڪير سَڏي پِيو!؟
جيونَ! سَڀُ رُٺا، آخر ڪاڏي ٿا وڃن؟
جذبا ٿي پِيا جُهورُ، کائي جوڀن سُورَ ويا!
جيءَ! نه هت ديرو، ڪاري رات کُٽي نه ٿي!
هيءَ به ڪهڙي ننڊَ، هيءَ به ڪهڙي رات؟
ڳڻتيون ۽ ڳارا، باقي ٿورا ڏينهڙا!
راڻا! موٽي آءُ، دل جي ڪاڪِ جُهري پئي!
آهي ڏينهن تَتو، ڪونهي ڇانوَ ڇپر،
ڏيئا ٻاري ياد جا، جاڳي ٿي جذبات،
آهيان ڪو دم ڏيههَ ۾، وڃڻي آهيان ڏُورُ،
ڪيرُ ڏَسيندو ماڻهؤ، ڇا ٿو سوچي دورُ!؟
ڇا ٿو سوچين وائڙا! ڏورڻ منجهه حيات،
نارا نيڻ وَهنِ، سارُون ٿي سانوَڻ وَسنِ!
منهنجي جيجل ماءُ! گهوريان توتان جندڙي.
ايندي اهڙي ويلَ، آجي ٿينديَس ڪوٽَ مان!
ويلَ وِڃائي مُون، اونداهي ماري وَئي!
جيجل! جوڳيئڙا، آخر موٽِيا ماڳَ ڏي!
آهي پنڌ پري، ڏات! اڃا رَهُه جيءَ سان.
ٿينديون آخر عام، وايون پيارَ پريتِ جُون!
مَٽيو سڀ مَٽيو، راهون ساڳيون رُوحَ جون.
مهڪي پَيو سنسارُ، سارنگ آيو سرتِيُون!
سُور وَندي ساڻيهَه ۾، هرڪو سوڳي ساهُه،
پونديون پَٽِ جُهري، جُهڳيون جهانگين جُون،
اوسيئڙا، ارمانَ، ڪو دم آهن ڏيهَه ۾!
اندر جا آرامي سارا، سُورَ اُٿاري ٿو،
واٽون نيهارينِ، اکيون تنهنجي آسري!
ڌرتي جَڳَ جي ماءُ، ڌرتيءَ کي ڀاڱا نه ڪر!
ڪنهن کان ڪيرُ سِکي؟ هرڪو ڏاهو ٿي پَيو!
ساري ڀُونءِ شعاع، آهي چنڊ ٻريو،
ڏُکندن جي هِنَ حالَ تي، ڳڻتيون ڳارينديون،
آڌيءَ رات اُٿي، جذبا جاڳي جنگ ٿيا!
ڪنهن جو ڪو ناهي، ڪهڙو دؤر اچي ويو!؟
وقت ڏنو جي ساٿ پوءِ، سارَ نه ٿينداسين،
هُو ٿو ڏُور ٻَري، چنڊ نه ساٿي پاڻَ جو!
هلندي اوکيءَ راهَه ۾، ٿَڪجي ساهَه پوَن،
ساڳي سپرينءَ سارَ، آهيون هِڪَ وجود ۾!
تن من جاڳي ٿو، ناهي ننڊَ حياتِ کي!
ويندا ڏينهن ڏُکيا، ايندو چين قرار،
ڪڙڪي ڪاري رات، هانءُ ازل کان هيکلو!
پيارَ پچر ناهي، هيءُ به ڪهڙو ڏيهه الو ميان!؟
عالم تي آئي، ڪاري چادر رات جي!
سمجهه کَسيندو آ، رُسندو رب آهي اگر
تُون جو آهين دُور، چوڏهينءَ رات وڻي نه ٿي!
تون ئي جاتي جاڳَ، تون ئي ننڊ قرار جي!
محبت آهي وَڻ، ميوو آ مٺڙو عمل!
توسان ئي آهِينِ، موجون مَن مهراڻ جون!
ڪن ٿيون سڏڙا وو، واٽون واريءَ جون وري!
مُرڪي مهل ملهاءِ، جي تون آهين سنڌ جو!
پَسيو جڳ جو حالُ، سُڏڪي ٿي سنجيدگي.
راڙا رندَ ٿِيا، درد وَنديءَ جي ديس جا!
تَڪيو سوچيندي، ڪاڏي وقت وڃي پيو!؟
ناهي ڀيٽڻ ڪار، مون وٽ سُور نصيب جا!
سرتيون! ساهَن جو، آخر پنڌ پُڄي پيو!
مُون سين ڪونهي ڪو، آيل! آهيان هيڪلي!
ڌرتيءَ درد هزارَ. اَزلئون آهن لوڪ جا!
ٿِيا نيڻ نِراسُ، اُلهيو سج اُلڪا ڏئي!
ڌرتي تنهنجي جهولَ ۾! : اياز گل
ڪتاب تي راءِ ڏيڻ لاءِ مھرباني ڪري لاگ ان ڪريو.
