شاعري

پَهڻَ پيرَ پِٿون ڪَيا

فرزانا شاهين نثر توڙي نظم جي پُختي ليکڪا آهي، سندس ھي ڪتاب ”پهڻ پير پٿون ڪيا“ ان ڪري به مختلف آهي جو هي مجموعو سنڌي شاعريءَ جي ڪلاسيڪل صنفن واين ۽ بيتن تي آڌاريل آهي. وقت جون ويرون، اهنجن جا اولڙا، پنهنجن جا پيڙاءُ، اهم رشتن جو ناروا سلوڪ، اڄ جي سسئي ۽ سُهڻي سان ٿيندڙ انياءُ، ڌرتي ڌڻين سان ڌوڪا، ڪامڻين سان ڪلور، سکين، سانگين، نياڻين، اياڻين شهرن ۽ ٻهراڙين جي عورتن سان ناانصافيون سندس واين ۽ بيتن جا اهم موضوع آهن.
Title Cover of book پَهڻَ پيرَ پِٿون ڪَيا

ڌرتي تنهنجي جهولَ ۾! : اياز گل

ڪجهه سالن ۾ شاعرائن جي هڪ وڏي ۽ سگهاري کيپَ، سنڌي شاعريءَ کي نصيب ٿي آهي. فرزانا شاهين انهن مان هڪ اهم نالو آهي، جنهن ٿوري وقت ۾ پنهنجي سڃاڻپ پيدا ڪري ورتي آهي. ائين به آهي ته اها سڃاڻپ ڪنهن به تخليقڪار لاءِ وڏي اهميت رکي ٿي.
فرزانا شاهين ٻين شعري صنفن جيان وائيءَ کي به، پنهنجي اظهارَ جو ڪامياب ذريعو بڻايو آهي - پاڻ سان پيارُ، پنهنجن سان پيارُ، ديسَ سان پيارُ، ديسَ وارن سان پيارُ ۽ انسان دوستي سندس واين جو خاص گُڻ آهي.
مُرڪي مهل ملهاءِ، جي تون آهين سنڌُ جو!

هيءَ به ڪهڙي ننڊَ، هيءَ به ڪهڙي رات؟
سوچون سَڀ سُمهي پيون!

تون ئي جوتي جاڳَ، تون ئي ننڊَ قرار جي!

امڙ جهڙو مون ڏٺو، آهي پَوتر پيارُ.
ڌرتي تنهنجي جهولَ ۾!

سنڌيءَ ۾ هن وقت سرجندڙ وائيءَ جا سڀ مروج گهاڙيٽا، فرزانا شاهين پنهنجن وايُن ۾ استعمال هيٺ آندا آهن، سندس وايون رڌم ۽ معنويت سان ڀرپور ۽ اجائي لفاظيءَ کان پَرَڀريون آهن - شاعرن جي ڀيٽَ ۾ سنڌي شاعرائن کي اظهار جو کُليل آسمان گهٽ نصيب ٿيو آهي. ان کي آئون سندن تخليقي ڪمي گهٽ، سنڌي سماجَ جي ڪَمي ۽ ڪمزوري وڌيڪَ سمجهان ٿو تنهن ڪري به مون کي فرزانا شاهين جي شاعري وڌيڪَ متاثر ڪري ٿي.

[b] اياز گل - سکر
[/b]