روئڻ آيو ڪونه، تنهايُن جي پنڌ ۾!
هلندي جي ٿَڪجي پئين، سُکَ جو سايو ڪونه،
تنهايُن جي پنڌ ۾!
ڪنهن ڀي مون ڏي ساٿَ جو، هٿُ وڌايو ڪونه،
تنهايُن جي پنڌ ۾!
دلداريون ڏيندو رهيو، درد رنجايو ڪونه،
تنهايُن جي پنڌ ۾!
وِکَ وِکَ تي آهُون ڀريان، ياد گهٽايو ڪونه،
تنهايُن جي پنڌ ۾!
دل ڀي سُکَ جو راڳ ڪو، آهي ڳايو ڪونه،
تنهايُن جي پنڌ ۾!
“فرزانا” ساڻو ڪري، سُورَ ٿَڪايو ڪونه،
تنهايُن جي پنڌ ۾!