کڻي پاڻ سان ڄڻ ڊسمبر هليو ويو،
ڏيئي جون مون کي ستمگر هليو ويو.
عبادت ڪرڻ جو جڏهن شوق جاڳيو،
چريو من اسان جو سڄڻ در هليو ويو.
ڪنارن تي بيٺا رهيا سون اسان ۽،
تصور اسان جو پرئين ڀر هليو ويو.
دلين کي ڳنڍڻ لئه سڀ ڪجهه لٽائي،
ڀڳل دل کڻي اڄ تونگر هليو ويو.
پڪا گهر پراوا تڪيندي تڪيندي،
اسان جي هٿن مان ڪچو گهر هليو ويو.
جڏهن شهر جانا مٽيو ذوق پنهنجو،
ٻه ٽي لڙڪ هاري سخنور هليو ويو.
*