اسان جي دل تي نيڻن سان ٿيو اهڙو ته وار آهي،
رهي ٿي جاڳ نيڻن ۾ ويو کسجي قرار آهي.
رڳي مون تي ته ناهن ٿيون نهارون يار جون حاوي،
صنم جي شوخ نيڻن جو هتي هر ڪو شڪار آهي.
پرين جي چاهه جا ڏانوڻ ذهن دل کي پيل آهن،
رهيو پنهنجي ئي جيون تي نه ڪو ئي اختيار آهي.
سڏي ڀر ۾ وهاري هُو اها ئي آس آهي پر،
لڳي ٿو ڀاڳ ۾ پنهنجي نه ٻانهن جو ڪو هار آهي.
شڪايت ڇو ڪريون ڪنهنجي، سڄو آ ڏوهه نيڻن جو،
اڙيا هِن جاءِ اهڙيءَ تي وفا جو جِت ڏُڪار آهي.
محبت جو قدر جنهن کي ٽڪي جو ڀي نه آ سرور،
هٺيلي يار اهڙي تي نه پنهنجي ڪا ميار آهي.
*.