شاعري

اڌورا اڌما

حسين سرور خوبصورت احساسن ۽ جذبن جو شاعر ھيو جيڪو جوانيءَ ۾ ئي اسان کان وڇڙي ويو. اسان جڏهن هن جي شاعري پڙهون ٿا تہ هوُ اسان جي اکين ۾ زندهه آهي. سندس شاعري پڙهندي محسوس ٿيندو تہ هي انھن نوجوان شاعرن مان آهي جن ڪڏهن بہ سياسي جدوجھد ۾ هلندي، سنڌ جي سونھن ورونھن ۽ آزادي لاءِ خواب ڏسندي عام نعرن جو سھارو نہ ورتو. حسين سرور پنھنجي شاعريءَ ۾ سماجي حقيقت نگاري ۾ رنگ ڀرڻ جي ڪوشش ڪئي آهي.

  • 4.5/5.0
  • 30
  • 8
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • حسين سرور
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book اڌورا اڌما

حصو پھريون

حصو پھريون
گلابن کان سِڪايل مان ڏيئو روشن نه مون تي ڪو،
سڃاڻپ جي مان ڳولها ۾ بنا ڪَتبي قبر آهيان.
*
منهنجي مُک تي رنگ ڏسي،
هن جي مُک جو رنگ لٿو.
*
رنگن جو تون حامي آھين،
شاھ سچل ڄڻ سامي آھين.
*
اوهانجي سار ۾ جيئندا آھيون،
رڳي تڪرار ۾ جيئندا آھيون.
*
محبت هئي يا هيا ڪي چڻا؟
ڏيڻ لاءِ ھوڪا ڏناسين گهڻا.
*
بي حس ٿيندا پاڻ وڃون،
شعر لکون به ته ڪيئن لکون.
*
ايترا عظيم اسين ناهيون جو تون اسان کي ٿڏيندين،
۽ اسان توکي اکين تي ويهارينداسين.
*
اسان کي انوکي سزا آ ملي،
وڏي عمر جي اڄ دعا آ ملي.
*
ڀلي چاڙھ ڦاهي اسان کي او قاضي،
نٿو ڊيم گهرجي اسان ناهيون راضي.
*
رزق مون کي ملي ريت ڪهڙيءَ پيو،
پڇ نه مون کا اهيو پڇ نه مون کان اهيو.
*
لعنتن کان اڳيان ڀي سفر ڪو ڪريو،
عمل سنڌ لئه پر اثر ڪو ڪريو.
*
شاهي سپنن کان ٿي آجي،
ننڊ به پنهنجي عام رواجي.
*
تنهنجي جيون جي هر ڪا گهڙي بخملي،
مون کي ھلواڻ جهڙي حياتي ملي.
*
ڏيئا نيڻ ٿيندا وڌي جوت ويندي،
ڏياري اگر جي سڄڻ ساڻ ٿيندي.
*
پنهنجن لئه ٿيا گونگا ٻوڙا،
ڌارين خاطر گهوڙا گهوڙا.
*

حياتي ايتري گهرجي،
وطن خاطر رڳي مرجي.
*
ڌرتيءَ تي هي تارا ميرا،
منظر جن سان سارا ميرا.
*
ڪهاڻيون لکي خود ڪهاڻي بڻياسين،
اسان مرڪ جي ڄڻ پڄاڻي بڻياسين.
*
ڏوھ منهنجو ڏسيو
ساھَ ڇوٿا کسيو؟
*
وقت توتي ڪري ڇو نٿو ڪو اثر؟
سونهن ويتر گهڻي دل به ساڳي پٿر !
*
تنهنجو ماضي بڻجڻ ويل،
وڻ ٿو ڀاسان پن ڇڻ ويل.
*
توبن جيون گذري ويندو،
ها پر جيئڻ وسري ويندو.
*
ڊسمبر هجي يا هجي جنوري،
اسان ڏي ته ساڳي آ سورن ڀري.
*
انبڙين جهڙي تنهنجي ذات،
سوچڻ سان ٿيو پاڻي وات.
*
اسان تي هلي ٿي زماني جي مرضي،
اسان پو به آهيون زماني جا قرضي.
*
بارش جهڙي ناري ڪيڏانهن؟
مون ۾ ٿر آ هليا هيڏانهن.
*
مختلف سوچيان ٿو،
ها تڏهن ڀوڳيان ٿو.
*
اوهان جي سار ۾ جيئندا آهيون،
رڳي تڪرار ۾ جيئندا آهيون.
*
سفر ريل وانگي حياتي سڄي،
جواني آ رستي ۾ ٽيشڻ ننڍي.
*
تو بن جيون گذري ويندو،
ها پر جيئڻ وسري ويندو
*

ڪالهه رستن تي جيڪي فسادي هيا،
ڏک آهي اهي سڀ نمازي هيا.
*
ڪنهن جا ڪنهن جا سور سنڀاليون،
اکڙيون ساري جڳ جون آليون.
*
ورهايان درد پيو يا
اچي ڪو وٺڻ وارو
*
بارشن کي ڏسي ياد آئي وري
بارشن وانگيان بي چئي ڇوڪري
*
سُفيد چادر جهان سارو،
وجود منهنجو نشان ڪارو.
*
وهاڻن کي ڀاڪر پائي
پاڻ ڇڏيو آ اڄ پرچائي.
*
نئين سال جي ٿا ڪريون آجيان،
آءُ مرڪون کڻي ٽهڪ توکي ڏيان.
*
ٻُڌائي ڇير يادن جي،
مچائي ٿو وڇوڙو ڀي.
*
ٻين سان ڪريون ڇو شڪايت هن جي،
جيئڻ ئي اسان جو حماقت هتي.
*
ٿورو ٿورو روز مرون ٿا
گمناميءَ ڏي پاڻ ورون ٿا
*
تو مان ئي ٿو چارج ٿيان،
تو ۾ ئي ٿو خارج ٿيان.
*
سُر ساز سونهن جو ساهه مون ۾ اچي ويو
تقويٰ ۽ عشق هو ليڪن نچي ويو.
*
دور اسان جو سونو ايندو،
آس انهيءَ ۾ وار ٿيا چاندي.
*
چئن چپن تان آئي ڦري،
سلفي آخر وئي ٺري.
*
رنگن سان ڀي وير اٿئي،
سوچن ۾ ڪو مير اٿئي.
*

تنهنجي بت جي رنگن سان
پنهنجي بُت کي رڱيان مان.
*
نه ديوار ڪائي نه در ڪو اسان جو
اهي روڊ رستا پرين گهر اسان جو.
*
اوهان جي مُرڪ بامقصد،
اسان جا لڙڪ بي معنيٰ.
*
رنگن جي جا ٻولي سمجهيم،
جيون سارو هولي سمجهيم.
*
اچي ڪو يارُ سمجهائي،
ڪبو ڪيئن پيارُ سمجهائي.
*
ڌِڪارن جا وارث بڻياسين اسان،
ڪڏھن ڪونَه ڪنهن کي وڻياسين اسان.
*
جيون جي لڙڪ آھي چپ چاپ اگهڻ گهرجي،
جيون جي مرڪ آھي هر ڪنھن سان ونڊڻ گهرجي.
*
دھل وانگي وڄي دل به سيني اندر.
تون جو سامھون پرين مونکي آئين نظر
*
پھر جي اکين کان پري ٿا رهو،
لڳي ٿو صدين کان پري ٿا رهو.
*
جوڪر جھڙو جيون ماڻيان
مرڪون سڀني مکڙن آڻيان.
*
اسان کي ته ڪوئي پُڇي ئي نٿو،
اسان لاءِ ڪوئي لُڇي ئي نٿو.
*
ڪنهن جا ڪنهن جا سور سنڀاليون،
اکڙيون ساري جڳ جون آليون!!!
*
محبتن جي نانءَ تي جو ٿي پيو تخليق آ،
آ ته ڪچري تي پيل ان ٻار جون ڳالهيون ڪريون.
*
پٽ پرايا ڌوئي ڌوئي،
ٻالڪ پڻ ٿيو ميرو آھي.
*
انسان اگر چاھي انسان بچي ويندو،
احساس، محبت جو سامان بچي ويندو.
*

توکي جيون ڪٿا لئه ٿي هيرو کتو،
مون ته گھاريو آ جوڪر جي ڪردار جان
*
اوهان کي ڏسڻ سان گهٽيو درد آھي،
اوهان جي ڏسڻ سان ختم مرض ٿيندو
*
جڏھن کان لڏائي ڇڏئين پاڻ مان،
اسان کي ٻيو گھر مليئي نٿو.
*
ضرورت زماني جي مٽجي وئي،
ڦِران ٿو مان ساڳيون وفائون کڻي.
*
واسطن جي وال تي پوسٽ ڪئي تو بي رخي،
منهنجي دوستن ڏسي، لائيڪ آ لکن ۾ ڪيو.
*
تنهنجي ڳل جا موهيِڙا موهِنِ ٿا من منهنجو،
ڇا ٿو وڃي تنهنجو، جي تڪيان ٿو مان تو کي.
*
بسترو ٿو ونڊي لوڪ مون سان مگر،
درد منهنجو ونڊي سو نه آيو نظر.
*
اوهان جي مُرڪ با مقصد،
اسان جا لُڙڪ بي معنىٰ.
*
وڃايو يار ھا تو ۾
لڀي ڏي پاڻ مان مون کي.
*
بي حس ٿيندا پاڻ وڃون
شعر لکون ته ڪيئن لکون؟
*
اوھان جي سار ۾ جيئندا آھيون،
رڳي تڪرار ۾ جيئندا آھيون.
*
تنهائين جو راڄ آ مون ڏي،
يادن جو اڄ ڪاڄ آ مون ڏي.
*