رات چَوَن ٿا ڏياري هُئي،
جَرڪِي ڌرتي سارِي هُئي.
نِينگَرُ هر ڪو مُرڪيو پئي ۽
مَهِڪِي هر ڪا نارِي هُئي.
ائين لڳو ٿي ڌرتيءَ تي ڄڻ،
چنڊ چانڊوڪي هاري هُئي.
کير ۾ وَنهِتَلَ رات لڳِي ٿي،
رات جا پهرين ڪاري هُئي.
ننڍڙي ڏيئي پاڻ کي ٻاري،
ڪيڏي اُوندههِ ٽاري هُئي.
هِندُو مسلم هڪ ٿي ويٺا،
رات ته ڪيڏي پياري هُئي.
*