ڪنهن کي ويٺو ساري ڪوئي،
نيرَ پيو ٿو هاري ڪوئي.
سَپنن جون ڪي ٻيڙيون ٺاهي،
نيڻن ۾ پيو تاري ڪوئي.
پٿر دل وارن جي خاطر،
پاڻ کي ويٺو ڳاري ڪوئي.
هوڏي ماڻهن اڳيان ويهي،
جذبن کي پيو ماري ڪوئي.
خالي گھر ۾ تنها گھاري،
ڏونگر پيو ڄڻ ڏاري ڪوئي.
سُورن جو هيراڪ ويو ٿي،
خوشين کي پيو ٽاري ڪوئي.
دل جون ڳالهيون چنڊ سان اوري،
دل کي ٿو ڄڻ ٺاري ڪوئي.
نيٺ ته ايندو موٽي سرور،
آس ڏيئا پيو ٻاري ڪوئي.
*