صدين جي دردن ۾ ورتل اسان جي زندگي آهي،
نه مرڪون ڀوڳ ۽ چرچا نه ڪائي ڀي خوشي آهي.
نه چاهت جي ڪا چانڊوڪي اسان جي ڀاڳ ۾ آئي،
انڌيرا ئي رهيا حاوِي رُٺي ڄڻ روشني آهي.
ڪنواري جسم جي خوشبوءِ نه ساهن ۾ سمائي سين،
اکين اوتِي نه سندرتا ڪٿا دل جي ڇَسِي آهي.
نه ڪو پازيب جو ڇَمڪو نه چُوڙين جو ئي ڪو سرگم،
ڊِگھي ٿي ماٺ جي موسم سُڃي دل جي گهِٽي آهي.
ڏِٺاسين خواب جيڪي ڀي رهيا سي خواب ئي آخر،
اسان سان ساڀيائن ڀي ڪئي ڪيڏي ٺَڳي آهي.
نه ماڻِيوسين پرين ڪوئي نه ڪنهن جا ئي پرين ٿياسين،
اڙي او عشق آڏو تو ٿيو سرور لڄِي آهي.
*