پَسِي پهريون دفعو توکي، چڙهيا جيڪي هُيا سانئڻ،
اڃان ڀي منهنجي نيڻن ۾ اُهي ساڳيا خمار آهن.
آهي منزل به ساڳي ۽ اَهيون ٻئي آشنا پو ڀي ،
ڇني رستا ڪيا ڇالئه، مِٺي مون کان تو ڌار آهن.
وڇوڙا پيار ۾ ايڏا، پرين واجب نه تو آهن،
سِگھو وَرُ ماٺِ جا پيالا، ويا ٿي يار تار آهن.
سِلو هي پيار ۾ تنهنجي، مليو مون کي آ جانِ من،
چريو سمجھي پٺيان منهنجي، پيل پاڙي جا ٻار آهن.
سُڻِي دل جي ڪٿا يارو، کِليو هڪڙو ته ناهي ڪو،
تمنائن جي وستيءَ ۾ تماشائي هزار آهن.
ڇڏڻ هاڻي سِگھو گھُرجي، حَسينن جي ته وستيءَ کي،
ويا مَٽِجي محبت جا هتي سرور معيار آهن.
*