دل ۾ ڄمائي ديرو ويٺي غميءَ جي موسم،
ڪو خواب ٿي لڳي ڄڻ هاڻي خوشيءَ جي موسم.
مُرڪن بجاءِ اڪثر آليون اکيون رهن ٿيون،
آئي نه راس مون کي ير عاشقيءَ جي موسم.
هر ڏينهن ڀي ته قيدي گھر ۾ بڻيل رهي ٿو،
۽ رات جو رهي ٿي آوارگيءَ جي موسم.
منهنجو ته هوش سارو دلبر کڻي هليو ويو،
جيون ۾ ڪاهي آئي ديوانگيءَ جي موسم.
سانوڻ جي ساعتن ۾ منظر ڀِنا سمورا،
دل ۾ اڃا به جاري آ تشنگيءَ جي موسم.
جنهن کي ڏسڻ جي لاءِ چَرِيَن جيان ڊُڪان ٿو،
اُن جي اکين ۾ هر پل آ بي رخيءَ جي موسم.
جوڀن تي ايڏو بانوَر جاني نه تو جڳاءِ،
مهمان آهي تو وٽ هي دلڪشيءَ جي موسم.
رستن گهٽين گھرن تي آ وحشتن جو واسو،
وئي ديس مان لڏي ڄڻ آ دلبريءَ جي موسم.
ڌاريا مِلِنِ جا مالڪَ بڻجي ويا هتي پر،
پنهنجن جي گھر ۾ قائم آ مفلسيءَ جي موسم.
هڙ معدني وسيلن هوندي به ديس ۾ ڇو؟
بيروزگاري بک ۽ آ بيوسيءَ جي موسم.
*