اداس ڏينهڙا اداس راتيون،
وهن ٿيون دل تي غمن جون ڪاتيون.
نه خط نياپو نه ڪو اسان لئه،
درن مان پائي ٿو ڪوئي جھاتيون.
اڪيلي پڻ ڀي ڪيو آ پاڳل،
ڪريون پيا ٿا ڀِتن سان باتيون.
ملڻ پري پر فقط صنم کي،
ڏسڻ لئه آهن اکيون هي آتيون.
نه ايندو ڪوئي تڏهن به سرور،
امُيدون آهن اندر ۾ تاتيون.
*