پنهنجا جڏهن اَنگَ مِلي پِيا،
ساهَن کي ڄڻُ چَنگَ مِلي پِيا.
سارَ به تنهنجي هوليءَ جهڙي،
سوچن کي ڀي رنگَ ملي پيا.
نيڻن ۾ ڪي نانگَ رکين ٿي،
ڏيههَ سڄي کي ڏنگَ ملي پيا.
توسان جڏهن جيونُ واڳيُم،
جيئڻ جا ڪي ڍنگَ ملي پيا.
رولاڪيءَ کي ٿاڪُ مليو آ،
وارن جا جو ونگَ ملي پيا.
سرور هاڻي ڀٽڪڻ ڇا جو؟
منزل جا هِنِ دنگَ ملي پيا.
*