مورَ جيان پئي ٽِلي ڇوڪِري ڳوٺ جي،
پنهنجي منهن ٿي کِلي ڇوڪِري ڳوٺ جي.
دل ۾ جِيڪي اٿس ڳالهڙيون مِيت جون،
پئي هوا سان سَلي ڇوڪِري ڳوٺ جي.
وقت جي لام ۾ آس جي پينگههَ کي،
بس ٻڌيو پئي جھُلي ڇوڪِري ڳوٺ جي.
ڏور هوندي به ٿي پنهنجي دلدار سان،
منجهه خوابن مِلي ڇوڪِري ڳوٺ جي.
لوڪَ ساري کان ٿي بي خبر پِيار جي،
راهه تي پئي هَلي ڇوڪِري ڳوٺ جي.
*