اچانڪ ڪا ناري ٿري ياد آئي،
وساريم گھڻو پر وري ياد آئي.
ذهن دل معطر ويا ٿي اسان جا،
سڳنڌ جي سمنڊ مان تري ياد آئي.
نهارڻ سان مرڪي کسي دل کڻي وئي،
صنم جي سا جادوگري ياد آئي.
لياڪا ٿي پاتا سکيءَ جنهن مان هر هر،
سان چئونري جي ننڍڙي دَري ياد آئي.
گھڙيون جي گذاريم مِٺيءَ سان ڀِٽُن تي،
گھڙين تن جي اڄ دلبري ياد آئي
.
وڇوڙي جو سرور سبب ڳولهيم جي،
چريئي چنڊ جي مخبري ياد آئي.
*