زماني هٿان مان سٽيل ٿو رهان،
زماني کان تڏهن ڪٽيل ٿو رهان.
ڇٽي لوڻ ڪيڏو وتن يار ٿا،
پتو ڀي اٿن مان وڍيل ٿو رهان.
تحرڪ نه ماڻي حياتي سگهي،
رديءَ جي پنن جان سٿيل ٿو رهان.
نڪو حال منهنجو نڪو آئيندو،
ويل وقت سان بس ڳنڍيل ٿو رهان.
اندر جو نه واقف رهيو ڪو هتي،
بظاهر سڀن جو رٽيل ٿو رهان.
مزارن تي آهيان رکيل ڪو ڏيئو،
تڏهن ڏينهن جو ڀي ٻريل ٿو رهان.
خوشيءَ ۾ ته ناهن لکيا شعر هي،
عذابن ۾ اڪثر رچيل ٿو رهان.
*