صدين جي درد ۾ ورتل اسانجي زندگي آهي،
نه مرڪون ڀوڳ ۽ چرچا نه ڪائي به خوشي آهي.
نه چاهت جي ڪا چانڊوڪي اسان جي ڀاڳ ۾ آئي،
انڌيرا ئي رهيا حاوي رٺي ڄڻ روشني آهي.
ڪنواري جسم جي خوشبوءَ نه ساهن ۾ سمائي سين،
اکين اوتي نه سندرتا ڪٿا دل جي ڇسي آهي.
نڪا پازيب جي ڇم ڇم نه چوڙين جوئي ڪو سرگم،
ڊگهي ٿي ماٺ جي موسم سنجي دل جي گهٽي آهي.
ڏٺا سين خواب جيڪي به رهيا خواب آخر،
اسان سان ساڀيائن به ڪئي ڪيڏي ٺڳي آهي.
نه ماڻيوسين پرين ڪوئي نه ڪنهن جا ئي پرين ٿياسين،
اڙي او عشق آڏو تو ٿيو سرور لڄي آهي.
*