جڏهن مَچَ يادن جا يارو مچن ٿا،
قدم مئڪدي ڏي کڄي پو وڃن ٿا.
رڳي مان نه ويندو اَهيان مئڪدي ڏي،
سڀئي سونهن ماريا اُتي ئي اچن ٿا.
ويل وقت جون ڄڻ هڙون ڪي کُلَن ٿيون،
جڏهن دور مئه جا سوايا هلن ٿا.
ڪٿا دل جي هر ڪو ٻڌائي جڏهن ٿو،
تڏهن راز ڪيئي پراڻا کُلن ٿا.
ڪري ياد چالون حَسينن جون يارو،
ڪي ڳوڙها ٿا ڳاڙِن ته ڪيئي کِلن ٿا.
ائين دل کي هلڪو ڪري مئڪدي ۾،
سڀئي باکَ ويلي گھرن ڏي ورن ٿا.
*