طرحي غزل
سونهن جا ظاهر جتي ڪعبا ٿيا،
عشق جا هر هر اتي سجدا ٿيا.
مرڪ هڪڙي ڇا ڏنئي او ڇوڪري،
لال ساري لوڪ جا چهرا ٿيا .
چاهه تنهنجي جون پناهون جي کسيون،
مهربان پو درد جا پاڇا ٿيا.
لوڪ شاطر هو الاءِ مان چريو؟
روز مونسان ايترا دوکا ٿيا.
مون ڪيو تحرير پنهنجو درد هو،
لوڪ لئه تخليق بس نغما ٿيا.
حال سرور جو نه ڪو ڄاڻي پيو،
شهر وارا ڪيترا سادا ٿيا...!
*