او سنڌي تنهنجي حال مٿان،
مان روئان يا حيران ٿيان.
تو پاڻيءَ جي هڪ واري تان،
آ پنهنجو سنڌي ڀاءُ ڪُٺو.
هڪ سنڌياڻي بيواهه ڪيئي،
۽ پوڙهي پيءُ جي چيلهه ڀَڳئي.
۽ جيجل ماءُ جو نور کسيئي،
بس پاڻيءَ جي هڪ واري تان،
او مورک ايڏو ڪِيسُ ڪيئي!
۽ ڦڙتيءَ سان ان حرڪت کي،
تو مڙسيءَ جو آ نانءُ ڏنو.
پر هيڏانهن تنهنجي سنڌوءَ کي،
ڏِس غيرن آهي بند ڪيو،
سا ڄاڻ آ توکي پوري پر،
تو هيٺ آ پنهنجو ڪنڌ ڪيو.
اڄ پوڙهو ساڳيو چيلهه ڀڳل،
سا سنڌياڻي بيواهه بڻيل،
۽ نور وڃايل سا جيجل،
ٿا توکان هڪڙي ڳالهه پُڇَن،
هُو پاڻيءَ جو هڪُ وارو هو،
هي سنڌو درياءُ سارو آ،
پوءِ ڪاڏي تنهنجي عزت وئي؟
۽ ڪاڏي تنهنجي غيرت وئي؟
ڏس ڪاڏي تنهنجي ڦڙتي وئي؟
اڄ ڪاڏي تنهنجي مڙسي وئي؟
*