دغا جي شهر ۾ وفائون ٿيون ڀٽڪن،
مسافر ته هليا ويا صدائون ٿيون ڀٽڪن.
جڏهن کان جھليو عشق جو پاند آهي،
اڳيان منهنجي هر پل سزائون ٿيون ڀٽڪن.
اسان بند نيڻن کي آخر ڪريون ڪيئن،
جوانيءَ جي اُڀَ تي ادائون ٿيون ڀٽڪن.
ويا دلبريءَ جا زمانا به نبري،
صنم جي گھٽيءَ ۾ جفائون ٿيون ڀٽڪن.
ٻُڌائڻ، ٻُڌَڻ جي هتي ريت ناهي،
دلين جي ئي اندر ڪٿائون ٿيون ڀٽڪن.
جتي ڀي ڏيئي جي وڌي جوت آهي،
اُتي ئي ته سرور هوائون ٿيون ڀٽڪن.
*