سنڌ سلامت پاران
سنڌ سلامت ڪتاب گهر پاران حسين سرور جي شاعريءَ جو مجموعو ”اڌورا اڌما“ اوھان اڳيان آڻي رھيا آھيون جنھن جي سھيڙ حبيب سنائي ۽ آخوند عباس ڪئي آھي،
حسين سرور خوبصورت احساسن ۽ جذبن جو شاعر ھيو جيڪو جوانيءَ ۾ ئي اسان کان وڇڙي ويو. اسان جڏهن هن جي شاعري پڙهون ٿا تہ هوُ اسان جي اکين ۾ زندهه آهي. سندس شاعري پڙهندي محسوس ٿيندو تہ هي انھن نوجوان شاعرن مان آهي جن ڪڏهن بہ سياسي جدوجھد ۾ هلندي، سنڌ جي سونھن ورونھن ۽ آزادي لاءِ خواب ڏسندي عام نعرن جو سھارو نہ ورتو. حسين سرور پنھنجي شاعريءَ ۾ سماجي حقيقت نگاري ۾ رنگ ڀرڻ جي ڪوشش ڪئي آهي.
ھي ڪتاب ڪنھن بہ پبلشنگ اداري ڪونھي ڇپايو. ٿورائتا آھيون حبيب سنائيءَ جا جنھن ھن مواد کي ڪتابي شڪل ڏئي سنڌ سلامت ڪتاب گهر ۾ اپلوڊ ڪرڻ لاءِ موڪليو آھي.
محمد سليمان وساڻ
مينيجنگ ايڊيٽر ( اعزازي)، ڪراچي
سنڌ سلامت ڊاٽ ڪام
sulemanwassan@gmail.com
sindhsalamat.com
books.sindhsalamat.com
ڪتاب جو مطالعو ڪريو
شاعر جي فيسبوڪ پوسٽ ٻہ ڪونڊيون
حسين سرور جي شاعري، مختصر تاثر
اسان پيا جِني سان ڪريون محبتون،
لنگهين جي ڀر مان نشا ٿي ويندا،
چپن تي مرڪ ڀي آهي اکين ۾ ڀي نمي آهي،
ذهن ۾ شعوري ڏيئن کي جلايو،
کڻي پاڻ سان ڄڻ ڊسمبر هليو ويو،
زماني هٿان مان سٽيل ٿو رهان،
پرين جي ياد جا پنچي اڱڻ دل تي لٿا آهن،
صدين جي دردن ۾ ورتل اسان جي زندگي آهي،
اسان خواب جوٽي نگاهُن جي هَرَ ۾،
پنهنجا جڏهن اَنگَ مِلي پِيا،
ٽوپي اجرڪ پٽڪي وارا جاڳيا آهن،
چَپن تي چپَن کي رکڻ ڏي اَسان کي،
اسان جي نيڻن ۾ خواب ڪيئي،
اسان جي دل تي نيڻن سان ٿيو اهڙو ته وار آهي،
جڏهن ڀي شام ٿيندي آ، صنم جي سار ايندي آ،
سارَ جا پنڇي ڀٽڪن پيا ٿا،
دغا جي شهر ۾ وفائون ٿيون ڀٽڪن،
ڏور ٿيندو ٿو وڃين ڇو دلربا، آهي ته خير؟
دل ۾ ڄمائي ديرو ويٺي غميءَ جي موسم،
ڇو وڏيري رئيس ۽ ڀوتار جون ڳالهيون ڪريون،
جاڳ ٿي پئي ڪَٺن ڏوهه ڪنهن کي ڏجي؟
وري نيڻ ڪنهن سان ملائي مان ويٺسُ،
پَسِي پهريون دفعو توکي، چڙهيا جيڪي هُيا سانئڻ،
جڏهن مَچَ يادن جا يارو مچن ٿا،
سونهن جي دِيوِيءَ مٿان سينگار ٿيندو ٿو وڃي،
ڇيڙ نه تون تڪرار جون ڳالهيون،
ملي جا اوهان کي شبابن جي دنيا،
اچانڪ ڪا ناري ٿري ياد آئي،
جيون ڪنهن سان پيار جو نالو،
عذاب گھر آ اسان جو جِيون،
ڪويل کان مٺو تنهنجو آواز ٿو لڳي،
عجب زندگيءَ کي رنگن ۾ ڏٺو مون،
ڳنڍي نينهن ناتو ڇنڻ ڪونه آيو،
هٿن مان تون هٿڙا ڇڏائي هليو وئين،
حَسينن جي چنچل ادائن آ ماريو،
نيٺ ته توکان وِسري ويندس،
مورَ جيان پئي ٽِلي ڇوڪِري ڳوٺ جي،
ٿئي ها ڀلو جي هُو مون کي ملي ها،
راهه ۾ تنهنجي رُلندا آهيون،
مون کي لڳا جي پيارا ماڻهو،
مان پنھنجو پاڻ پيو ڳولھيان،
ماٺِ ٿي ماري وجهي ڪو گنگنايو دوستو،
نوان درد پل پل سهي ٿو چريو،
پنهنجو ناهي ڪو گهر سائين،
صدين جي درد ۾ ورتل اسانجي زندگي آهي،
جڏهن ڀي اوهان سان مِليا نيڻ آهن،
اکين ۾ رهو ٿا اکين جو قسم آ،
جڏهن کان اوهان کان ڇِنا يار آهيون،
جِيون تنهنجي نانءُ ڪيو مون،
وسارڻ جي چاهين وِساري سگهين ٿي،
حواسن تي حاوِي اسان جي رهين ٿي،
کيس چئجو ته پنهنجي دل کي بازار نه سمجهي،
چند مرڪُن پٺيان درد خاشو مليو،
مڃون ٿا اوهان کي وڻون ڪونه ٿا،
مُرڪ تنهنجي سلامت رهي او پرين،
ڪريون ڀي ته ڪهڙو اسان بحث جانا،
اڙي جِدت جا ڳولهائو اسان جو پيار سادو آ،
تنهنجيون ڳالهيون منهنجي واتِ،
جڏهن ڀي ڏسون ٿا نقابن ۾ آهين،
نيڻ منهنجا هُجن، پير تنهنجا هُجن،
هلي آ جياپي جي رازن کي سمجهون،
ساٿ تنهنجو هيو يار ماکيءَ جيان
دڙڪن جهڙيون مرڪون تنهنجون
اوھان جي اکين ۾ ٺڪاڻو ملي پئي
کسي اسان جو چين ۽ ٻين کي راحتون ڏنئي
ساٿ تنهنجو هيو يار ماکيءَ جيان
حسينن جي ته هر ڪوئي رهي ٿو ساٿ ۾ شامل
جو آ تنهنجو خدا سوئي منهنجو خدا
ٽانڊا ٽانڊا منهنجو تن من،
چپن جي ويجهڙو ڪري چپن کي ڇو پري ڪيئي؟
ذھن جي جهول ۾ اُڇليل اوهانجي سار جا سڪا
اوهان سان گُذاريل گهڙيون ياد آهن،
ڪِٿي هاڻ ماضي وساري اچان ٿو،
پنهنجو ڀي ڪو جوڙ ٺَهي پئي،
مالڪ تون، مان نوڪر وانگي،
ڪي پَلَ مون سان ساڻُ هَلي تون،
نهارڻ سان مون کي ڏنگي آ وئي،
اوهان کان سوا هي ٻُسي شام آهي،
چيز بَزاري پيار آ تو لئه،
پير اگهاڙا ڦاٽل ڪپڙا چهري منجهه غبار،
ھلي آ جياپي جي رازن کي سمجهون
ڪتاب تي راءِ ڏيڻ لاءِ مھرباني ڪري لاگ ان ڪريو.
