منهنجو آ دلدار انوکو،
جنهن سان آهي پيار انوکو،
دنيا جا هِن کوڙ خفا پَرَ،
چاهت جو آزار انوکو.
تِيرَ تَرارُون ڪجهه ڀي ناهن،
نيڻن جو آ وار انوکو.
مئخاني ۾ واعظ آيو،
ظاهر ٿيو تڪرار انوکو.
آئون اڪيلو ڪيئن سنڀاليان؟
يادن جو هي بار انوکو.
شعر ته هر ڪو لکندو آ پَرَ،
سرور جو اظهار انوکو.
*