چَپن تي چپَن کي رکڻ ڏي اَسان کي،
چپَن چاشَ ٿوري چَکَڻُ ڏي اَسان کي.
ڪنواري بدن جي آ خوشبو ئي پنهنجي،
پرين واسَ ٿورو وٺَڻُ ڏي اسان کي.
عبادت ڪرڻ جو وري شوق جاڳيو،
مِٺي پيرَ پنهنجا چُمَڻُ ڏي اسان کي.
شهر ۾ ته تنهنجي رهون پيا ٿا جانا،
ڪڏهن دل ۾ پنهنجي رهڻ ڏي اسان کي.
سدائين ته توکي ٿو پرچايان سانئڻ!
مگر اڄ ته ٿورو رُسَڻُ ڏي اسان کي.
حقيقت ۾ ته توکي نه ماڻي سگھياسين،
بچيا خواب آهن ڏسڻ ڏي اسان کي.
ونڊيون حال ڪهڙو؟ ڪندي دادُ ڪهڙو؟
سکِي دل ئي دل ۾ جلَڻُ ڏي اسان کي.
چَپَن سان ڪُڇَڻ تي جي بندش وجهين ٿي،
غزل گيتَ وايون لکڻ ڏي اسان کي.
زمانا سِڪايو تو مرڪڻ کان هر هر،
سندي حال تي اڄ کلڻ ڏي اسان کي.
*