شاعريءَ جو هم عمر هم خيال شاعر
ڏوھ شاعر جو آهي الائي شاعريءَ جو يا اهي پاڻ ۾ ڪيئن ٿا رهي سگهن مولا ڄاڻي.!
نہ فقط شاعريءَ تي پر مونکي اڄ ٻنھي تي لکڻو آهي، سو بہ تمام مختصر انڪري سوچيم ٻنھي کي اڳتي، پوئتي ڪجي ٿورو غور سان ڏسجي، جيئن خبر پئجي سگهي تہ ڇا واقعي ۾ شاعر رجعت پسند هوندا آهن ۽ شاعري ترقي پسند!
ضروري بہ ناهي تہ نتيجو اهوئي نڪري! ٿي سگهي آئون ٻنھي کي ترقي پسند، بي ڏوھي ڏسان. ٿي سگهي ٿو. آئون سانوري رنگ جو قدوآور ڇوڪرو چھري ۾ ڀريل ڀريل،گهاٽا شھپر، جيڪو شاعريءَ کي سامھون ويھاري اطمينان پيو ڏياري تہ آئون تنھنجو هم عمر، هم خيال، ۽ تنھنجي تمام ويجهو رهندس مونکان جيڪو چورائڻو هجنئي چوراءِ، ڏسان!
جنھن جي هڪ غزل جو بند منھنجي سامھون اچي جيڪو ٻنھي جا احوال ٻڌائي.
شاعري سان ڪيل سندس ڪمينٽميٽ/ معاهدو سڀ ان بند ۾ سمايل هجي، شاعري کي ئي جيڪو محبوبہ سمجهي، شاعري سان ئي جيڪو پيار ڪري ۽ چوي;
"ويس ڪارو ڪرين يا ڪرين ڪو ٻيو،
هر نئين ڍنگ ۾ تون وڻين ٿي وڻي.
ڀڄائي بدن کي وڏي ڪنھن لھر مان،
نما شام مون سان ترين ٿي وڻين ٿي،“
آئون اتي بيھي ترت راءِ رکڻ جي قابل ٿي وڃان، ۽ چئي سگهان تہ عبدﷲ آس هنڱورجو قابل داد شاعر آهي، هُو هڪ باقائدہ شاعر آهي، سندس ڪتاب جيڪو اوهان جي هٿن ۾ آهي اهو ان شاعر جو تخليق ڪيل قلمي پورهيو آهي، جنھن کي اهو تخليقڪار چئي سگهجي ٿو، جيڪو شاعري جو هم عمر، هم خيال آهي.
مُشتاق جنجهي
صالح جنجهي
اسلام ڪوٽ