ڇوڪريون اڻ ڳڻيون ڳوٺ ۾،
ڪو نہ تو رِيءَ وڻيون ڳوٺ ۾.
ڳالھيون ڪي نہ ئي هو ذِڪر،
ماٺ ۾ ڪُل ڄَڻيون ڳوٺ ۾.
ڪا دِلي ٿي ڪُڏي ٻانھن تي،
چُوڙيون سڀ ڇِڻيون ڳوٺ ۾.
جَرڪيون ٿي ٽِڪون گجَ تي،
تو ھُيون جي اُڻيون ڳوٺ ۾.
تو لئہ رات برسي ويون،
مينھن جون ڪي ڪڻيون ڳوٺ ۾.
‘آس’ ويري اُميدون سندم،
تو سوا رهن بڻيون ڳوٺ ۾.