مست جوڀن ڇُليو ۽ جواني هئي،
هوءَ کِلندي جڏھن ٿي رواني هئي.
تون هئين سيج مٿان جو سُتل،
تڏھن رات ڪيڏي سُھاني هئي.
تون ھُجين ساٿ ۾ پي ڇڏيان چاھ کي،
دل صدين کان پرين هي نِراني هئي.
تون هُئين سوچ ۾ چنڊ اولھہ لٿو،
ھوش ڪاٿي رھيو ڄڻ ديواني ھئي،
چوٽ اهڙي لڳي رات ساري رُنس،
ھوءَ مُرڪي پئي بَد گُماني ھئي.