روپ پَرِين جو ڌاري آئي.
چانڊوڪي چورائي آئي.
سونھن سندئي ڀيٽيون ڪنھن سان،
چوڏس چنڊ اُڀاري آئي.
تون ڇا ڄاڻين ساڻ گهڙي سان؟
ڪھڙا ٻوڙي تاري آئي؟
چيچ جهلي انسان هزارين،
ريٽا رڻ بہ اُڪاري آئي.
سانوڻ جھڙي مرڪ چپن تي،
سڏ ڪري هُوءَ واري آئي.
‘آس’ ! نراس جي ويلا ناهي،
مند ملڻ جي ساري آئي.