واسينگن کي ويڙھي آئي،
نانگن کي ڄڻ ڇيڙي آئي.
مايوسين کي نيٺ مِٽائي،
جڳ جون مُرڪون ميڙي آئي.
راھُن منجهہ رقيبن سان هُوءَ،
جنگ ڪري ۽ جهيڙي آئي.
ماضي منجهہ گُذاريل مون سان،
سارون سڀ سھيڙي آئي.
مُحبت وارا مينھن وسائي،
‘آس’ ڏي آخر نيڙي آئي.
شاعري
اکين منجهہ آڙنگ
نوجوان شاعر عبدﷲ آس هنڱورجو انھن سلڇڻن شاعرن مان هڪ آهي جنھن پنهنجي بھترين شاعريءَ ذريعي سنڌ ۾ سھڻي موٽ حاصل ڪئي آهي هن جي شاعريءَ ۾ وجد بہ آهي تہ اظھار دلڪشي بہ آهي . شاعريءَ جي اڪثر مروج صنفن تي هن خوبصورتيءَ سان لکيو آهي. دراصل هي غزل جو سُٺو شاعر آھي. هن شعري مجموعي ۾ گهڻا غزل آھن. جيڪي اڪثر رومانوي ڪيفيت ۾ لکيا ويا آهن، ڪُجهہ نظم ۽ چند چوسٽا پُڻ شامل آھن، پر غزل ۾ آس کي وڌيڪ مھارت حاصل آھي. اها هڪ مڃيل حقيقت آهي تہ سُٺي شاعر ٿيڻ لاءِ ڏات سان گڏ ڏانءُ بہ ھُجڻ گهرجي سو اِن معيار تي بہ قدرتي پورو لھي ٿو.
- 4.5/5.0
- 5
- 0
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- عبدﷲ ’آس‘ هنڱورجو
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- حق ۽ واسطا اداري وٽ محفوظ آهن
- ارپنا
- سنڌسلامت پاران
- پبلشر پاران
- پيش لفظ
- نفيس جذبن جو شاعر عبدﷲ آس هنڱورجو
- سادگيءَ کي سونھن ارپيندڙ عبدﷲ آس هنڱورجو
- آس ڪڪر جي آس
- شاعريءَ جو هم عمر هم خيال شاعر
- پنھنجي پاران
- غزل
- مورن جي رقص جھڙو دلربا شاعرعبدﷲ آس ھنڱورجو
- سوچي ٿي بس هاڻ حياتي
- برکا رُت ۾ بيٺي مُرڪي
- ٿيون چاڪ ڪيئي نقابن جون ڀَريون
- واهُوندي جو لڳڻ، تو اچڻ جي گهڙي،
- ٻاتيون ٻوليون ياد اچن ٿيون،
- تون جي ڀاڪُر ۾ ڀرين، ڄڻ تہ جنت ۾ اسين،
- عشق سندو انجام ٿي ڳولي،
- اکڙيون ٺارين ٿر جا منظر،
- ڊگهيون راتيون هاڻ او جانان!
- سمنڊ ۾ پي تَريون اَڻ ڳڻيون ڇوڪريون،
- ايڏو جلدي يار اسان کان،
- هاءِ! وڇوڙو وار ڪندو هِي،
- ساجن پنھنجي ساري حياتي،
- بَرسي جهوميو ٿر ساروئي،
- هوءَ پُڳي آ محفل ۾،
- روپ پَرِين جو ڌاري آئي.
- تون آس! ڌرين جي پير هِتي،
- پنڌ پرينءَ ڏي تاڻي جوڀن،
- لوڪ سُمھاريان، چريو ناهيان
- حال اندر جو اوري ڏسبو،
- توکان پوءِ هيل اسان جا،
- سُڻي حُسن جي هاڪ پرين!
- آئي باک نَويلي آئي،
- محبت جا ئي ماريل آهيون،
- اچي ٿي جوڙ جيون ۾،
- وڇوڙن کي چُميون ڏيندڙ پيارا ياد ايندا هِن،
- دل مونکي رات ائين چيو آھي،
- تو جو ٻي ڏي موٽ کاڌي،
- نقابن مان نڪتيون نڪوريون اکيون،
- نہ کيٽ سمجهي کيڙ مونکي،
- هُوءَ جا اُتري پاڻ اسان ۾،
- پکين جي لات وڌندي رهي،
- نِگاھون اوهانجي گهٽيءَ ۾ ڇڏي.
- توسان جيڪي گهاريون راتيون،
- ڀوڏيسر ۾ نار گهمي پئي.
- سُرن جي سراسر پتي ٿي وياسين.
- واهَڻ واھَڻ وسندي بارش،
- غم گهٽائن گهيري ورتو،
- اهڙو جڳ ۾ آھي ڪوئي،
- لڌي تو جڏھن سنڀار جانان!
- بَد حالِي ٿر ۾ آهي،
- چيٽ جي چاندنيءَ ۾ چَري ڇوڪري،
- ڇوڪِريءَ جو بدن ڇا تہ ڳورو هُيو،
- درد وڇوڙا ماري وجهندا،
- مست جوڀن ڇُليو ۽ جواني هئي،
- ايڏي سار ۽ سِڪ مون ۾،
- مينھن جي رات ۾ پُسي جي پياسين،
- اسان عشق ارڏو اُجاري سُتاسين،
- اوهانجي حياتيءَ سَندي هَنج آھي،
- مينھنَ ڪيڏا وٺا، ٿرَ مٿان او مٺا!
- حَسين آھن هوائون لاڙ جون،
- روح روليون رڻ پٽن ۾،
- دل کڻي هڪ حور وئي آ،
- ٿيا جو انائن کان آھيون پري،
- ڇِرڪڻي، مُرڪڻي ڇوڪري،
- عجب جهڙيون هن جفائون اوهانجون،
- ڊاهين ڇو ٿي اَڏَ اسانکي،
- ڪري وين ڪنارا اسان کان،
- ساٿ نہ ڇڏجان دوکو ڏيئي،
- واھ جو وينگس وَڻي آھي،
- اُلڪو هر هر فڪر اوهانجو
- هُوءَ جا وينگس هاڻ سُتي آ.
- رات کُٽي آ توکي ساري،
- من جا مالڪ مٺا ماڻھو،
- سڄڻ سان ديس سُونھي ٿو،
- هوا ڪيڏو وڻن کي لوڏيو،
- ھُن جي مُرڪڻ ماريو آھي،
- لھندڙ شام ڏسي گهوريان ٿو،
- تون ئي ناهين پاڻ اسان سان،
- هوءَ ڪنھن کي چاهي ويٺي،
- ڪا رهاڻ ڪجي ٿوهر هيٺيان،
- ڏوري ڏيھہ اچي ٿو مون ۾،
- اوهانجي نظر ۾ چريا هُون اسان،
- تون ايئن نہ نظرون ڦير پرين!
- اها رات ڪيڏي انڌاري ھُئي،
- ياد ستائي، سانجهيءَ ٽاڻي،
- اوهانکي سنڀاري، ٿڪا نيڻ آھن.
- ماڳن تي هِن مينھنَ وُٺا،
- تولئہ روئي ٿڪيون اکيون،
- وينگس هڪڙي وڻي وئي آ،
- سونھن ڌڃاڻي سکي آئي،
- هڪڙي نار رڻ ڪنڌيءَ تان،
- اچ انگوري اچ اسان ۾،
- بارش ٿر کي ڌوئي ڇڏيو،
- ڪنھن کي ساري روئي ويٺي،
- ڪا حُور وئي پي لاريءَ ۾،
- واسينگن کي ويڙھي آئي،
- زلف ڪارا ۽ سڳي خوبصورت،
- اُڏاري ھُن جا چُني بارش ۾،
- سانوڻ آيو تون بہ اچين ها.
- سنجها جو پکين جون اُڏارون وريون
- چاھُ ۾ ھوءَ چري ھُئي،
- اوهانجي شھر جي سانجهي،
- منھنجي ڌرتي پياري آهي،
- ڇوڪريون اڻ ڳڻيون ڳوٺ ۾،
- ڇوڪري هوءَ ملي اِهڙي طرح.
- سڄي جڳ ڪنان آ سُٺي مُون ۾،
- يار هي تنھنجو کِلڻ ٿيو اوچتو،
- ڀِٽ تان ڀَٽڪي هاڻ پُڳي آ،
- مورن جھڙي وِک تان صدقي،
- ٿڌ ڀِٽُن تي تاري آھي،
- هر روز ملڻ فرض اسان کي،
- تارن کي تڙپائي نڪتي،
- حُسناڪ حُورن کان ڀلي مون سان،
- ڪا جهانجهر پي وڳي مون ۾،
- سمنڊ ۾ ڏِس پيون ترن ڇوڪريون،
- تنھنجون ڳالھيون ساري سائڻ!
- هو مُرڪي ڀرمان مَٽي وئي آ،
- قرب توسان ڪيان، تون جي چاهين پرين!
- ڪيڏي پياري لڳندي آھين،
- غم ڌنڌوڙي ڇاڻي ڇڏ تون،
- تون ٿي چاهين رول رستن تي رُلان،
- روپ هر رنگ ۾ تون وڻين ٿي وڻين،
- هير ٿڌڙي وري تون ڪٿي آن پرين!
- اکين ئي اکين ۾ رکيو ٿي ڇڏين تون،
- ڪارونجهر جو ڪَر پي مُرڪيو،
- وِجهي ھار- ڀاڪر ڀرين ٿي، وڻين ٿي،
- اسانکي وساري ڇڏين ٿي، ڀلين ڇڏ،
- تنھنجون ڳالھيون ماري وجهنديون،
- او مومل! ائين نہ ماڻو ڪر،
- توکي چاهڻ لڳيس آئون،
- ياد ٿي هُو اچي، نينگري ڳوٺ جي
- خودڪشي ٿي ڪَري، نينگري ڳوٺ جي،
- حال ڪي اورجن، ويجهڙا جي ھُجون.
- وڻ وڻ واس وٺڻ ٿو چاهيان،
- روح ريجهائجي، جي ملين روبرو،
- روليو سوچن آهيان آئون،
- پنھنجي ميلاپ جا ڏينھن آيا وري،
- عيب اَڇوتا کوڙ اسان ۾،
- هُن جو ڪوئي ڏَس ئي ناهي،
- ڏسي ڪي ماتمي منظر ستارا سوڳواريءَ ۾،
- آيو آھي ڪير گڍيءَ تي،
- نظم
- عبدﷲ آس ! خوشنصيب شاعر آهي: منور هاليپوٽو
- ڳوٺڙو منھنجو
- پنھنجو ديس وٺو آ جانا
- پڳو هان شھر تنھنجي ۾
- عبدالواحد آريسر کي ڀيٽا
- نيٺ ازالو ڪير ڪندو…!!!
- رڻ ڪنڌي تي رهندڙ راڻي!
- چئوسٽا
- گنڀير ويچارن جي اپٽار: مريم مجيدي
- چئوسٽا
نانگن کي ڄڻ ڇيڙي آئي.
مايوسين کي نيٺ مِٽائي،
جڳ جون مُرڪون ميڙي آئي.
راھُن منجهہ رقيبن سان هُوءَ،
جنگ ڪري ۽ جهيڙي آئي.
ماضي منجهہ گُذاريل مون سان،
سارون سڀ سھيڙي آئي.
مُحبت وارا مينھن وسائي،
‘آس’ ڏي آخر نيڙي آئي.