تولئہ روئي ٿڪيون اکيون،
ڳلڙا ڌوئي ٿڪيون اکيون.
ڪھڙي ڏِس کان ايندي سجني،
چئوڏس جوئي ٿڪيون اکيون.
هر پل تنھنجي راھَ تڪيندي،
نور نچوئي ٿڪيون اکيون.
ٿاڪ ٺڪاڻا پنھنجا ڳولي،
نيٺ سڀوئي ٿڪيون اکيون.
اوجاڳن جي اُڻ تُڻ ۾ ئي،
راتيون سوئي ٿڪيون اکيون.
تنھنجي ‘آس’ ۽ اوسيئڙي ۾،
ڪين سگهوئي ٿڪيون اکيون.