عجب جهڙيون هن جفائون اوهانجون،
نہ ليکي نہ چوکي خطائون اوهانجون.
هي صحرا ۽ رڻ پٽ جيون اسان جو،
ڪٿي ٿيون گذرن گهٽائون اوهان جون.
اسان آھيون ڀٽڪيا لَڪن ۽ لُکن ۾،
کڻي پاڻ سان گڏ پُڇائون اوهان جون.
وَهيا لڙڪ نيڻن مان بڻائي نديون ڪي،
تري دل تي آيون ادائون اوهان جون.
هينئون هيڪلائيءَ وِلوڙي وڌو آھي،
ويون موڪلائي، وفائون اوهان جون.