واھ جو وينگس وَڻي آھي،
دل ڌياڻي ۽ ڌڻي آھي.
اک جي ٿر کي ٺاري ٿي پئي،
مينھن جي ڄڻ تہ ڪڻي آھي.
وار سَنواري ويڙھي پنھنجا
پوءِ بہ ڏيندي هُوءَ ڦڻي آھي.
سِر تي اوڍي ڳاڙهي پوتي،
سُھڻي سُندر بي حد بڻي آھي.
سونھن سندس آڪاش مٿان آ،
يا ھُن جي مُرڪ ڇَڻي آھي.
ڪيئي جُڳ ويا هِن گذري،
ڪنھن ٻاگهل ڪونہ ڄڻي آھي.