(2) غزل
اَللهَ سُڃاڻي ٿو، سِتم گار جِي صُورت ،
شل رب نه پسائي، ڪني ڪِردارَ جِي صُورت !
بُڇڙاڻ سندي بدبُوءَ، اچي جنهن جي بدن مان،
سا ڏُور هُجي ڏائڻ ، مُنهن ڪارَ جِي صُورت!
شيطان ڪنان بدتر، دهرين هجي ماڻهو،
سوچوڪ چنڊي، جهڙو ، ڪوٽڪار جِي صُورت،
ڦِٽ ڪار وجهو ڦيٽاڙ تي ، جوڙ جو ٽوڙي،
محبتن سندو مُنڪر، جو ڪُفار جِي صُورت
ڏاتار وساري ڇو، طلب گار تون ويٺين،
دربانَ گُهرن توکان ، ديدارَ جِي صُورت !
سردار نَبِي سُهڻي ، سندي دل ۾ آهي سِڪَ،
ڏيکار سگهو مونکي ، سندم يارَ جِي صُورت !
سُومار ”سنگم“ معافي ملي شال جي مولا،
هر بار گُهري درَ تي مڱڻهارَ جِي صُورت !