چئو سِٽاء
الف سان ٻار ڪئي ، علم جي ابتدا،
گُهرِي جو الله کان ، رَبِ زِدَنِي علما،
پڙهيو ٻاونجهاهه ، سنڌي سو حرفن،
قبولي سا هُئي، امڙ جي دُعا!
بيل لڳو درتي ڪنهن، آندو سنديش آهي،
پار پرين کان ئين ، اهو دل کي انديش آهي،
يار ملاتون نه ئين ، ديدار ڪو ٿيءَ ٿو،
لڳل اسانجي ئي ”سنگم“ تي بس بنديش آهي!
ٻوڙن ٻُڌين، سنڌ جي گِلا،
توکي هُجن، مُنهن تي کلا،
ڇو ٿو؟ لڄائين قوم تون،
غيرن جُهڪي، پيرن دلا !
ٻاگھل ڄمي، ٻائي هِتي،
سنڌ جي سندا، ڄائي هِتي،
ويران ٿئي، هرڪو لهڻ،
وڙهي حقن، سائي هِتي!
ڀڄندي وڃي پئي زندگي،
پُڇندي وڃي پئي زندگي،
وارنت جيئي رنگن اوٽ ۾،
لِڪندي وڃي پئي زندگي!
تاڙي لڳي، ٿي ٻِن هٿن،
هٿ تي رکي، هٿ ڏي وچن،
سر تي کڻي، سلام ڪجي،
هر وقت جي، ڪارن اڇن!
ٿي رات ڪاري ته ڇاهي،
تولاٽ ٻاري ته ڇاهي،
هيراڪ آئون ڪنڊن جو،
پٽ سُتس هاري ته ڇاهي!
ٿاڻي نه گهاڻي ڊڄون ٿا،
پهرين نه هاڻي ڊڄون ٿا،
دڙڪا نه ڏي تون اسانکي؟
پڻهين نه ماڻهين ڊڄون ٿا!
ٽڪ تري، ڏيکاري هٿ،
هُن چري، اُلاري هٿ،
راڪ شڪ، هڻندي کل،
سا وري، ٿي واري هٿ !
ٺهي دل جو، يڪين احهڙو،
اڇي پاڻيءَ، جيان تهڙو،
ڪڍي سڀ مير، اڄ من جو،
رهون ڌرتيءَ، اڳي جهڙو!
ثواب ڪمائڻ، سوکو آهي،
سهڻو مڃائڻ، سوکو آهي،
انسان کي رک، راضي تون بس،
رب کي سُڃاڻڻ، سوکو آهي!
پويان ڀڄندي، وڃي زندگي،
مون کان پُڇندي، وڃي زندگي،
ڪومل ناريءَ، جيان هيڪل،
ٻانهن لڪندي، وڃي زندگي!
جيون ڪٿا، ويٺو لِکان ،
پنهنجي خطا، ويٺو لِکان ،
رت سان ڀري قلم اک مان،
لُڙڪن عطا، ويٺو لِکان !
ڄاڻو ٿئي، اڻ ڄاڻ ٿو،
ماڻهو سُڃاڻو هاڻ ٿو،
غربت وڏي، هِن گار کان،
ڪاوڙ رکي، تو ساڻ ٿو!
جھرڪ سندا، ڀيرا ڳڻڻ،
ماڪ پکي، ذرڙا چُڳڻ،
وس ۾ ڪٿي، تنهنجي ”سنگم“
سوار سان پيدل پُڄڻ!
ڃوڃڻ اڙي تو کي ٻڌي پيرن،
قابو ڪبو تنهنجي هٿن ميرن،
وڌندو وڃي حد کان اڃان ويري،
ڄاڻو سڌاري ٿا اسان غيرن!