(س)
غزل
سوا سڄڻن ڪجن عيدون، ڪرڻ مُشڪل، قريبن آ،
هڻي مهندي رنگڻ هٿڙا، روايت سا، رقيبن آ!
سبب ڪهڙي لڳن ڏينهڙا، خبر ناهي، ڌڻِي ڄاڻي،
وڌِي وهمن ڪيا گهيرا، مُنجهايو من، مُجيبن آ!
ڏُکن ڏاري ڦَٽِي دلڙِي، وهن اشڪن ڀري اکيون ،
ڀِنا، ڳلڙا، بِنا، جن جي ، اندر ارمان، عجيبن آ!
پريتن جا، پروئڻ جي ،گُهري پينار ٿو موتِي،
ڇنڻ واجب ڀلا ڪهڙي، ڳنڍي جا، تند طبيبن آ!
ڏُکاري دل ڪئي پنهنجن، پراون تي ڪجي ڏُک ڇو؟
جسم جھيرون ڪري سارو، ڪُٺو احهڙو عزيزن آ.
وقت جابر جيان مونکي، ستايو ڇو؟ وري هاڻي،
لکائي مون نه سا قسمت. مٿان لکيو نصيبن آ.
اڱڻ دلبر اچن ها جي، گُلن ورکا، ”سنگم“ ٿي ها،
چمن ٿِي ڪهڪشان سارو، هلي جا حُجَ حبيبن آ!
(2)
وائي
سگهو موٽِي اچن ٻچڙا،
لڳو اُلڪو امڙ آهي!
ڇڏي اسڪول جي در تي،
اچي ٻارن چُمي ڳِلڙا،
لڳو اُلڪو امڙ آهي!
لڳو در تي ڪڙو هر هر،
پيادل تي لڳن ڌڪڙا،
لڳو اُلڪو امڙ آهي!
پئي جانچي ڏسي ڳليون،
اچن کِلندا وري گُلڙا،
لڳو اُلڪو امڙ آهي!
دُعا سنڌ جي ”سنگم“ جيجل،
ڏسي موڙن ٻڌل پُٽڙا،
لڳو اُلڪو امڙ آهي!