(ٻ)
غزل
ٻاري رک ڏيئو، رات ڪارِي تون!
واچوڙن ورَ کان ، ڏات سارِي تون !
لوڏي پَنَ ڇاڻي ، جي هوا ٿِي گُلڙا،
ميڙي رک سا گُلَ، ذات کارِي تون !
لهرن وچ کيتر، ٿي ڪلا سُڏڪي،
ڇيڙي سان ڇولِي ، لات هارِي تون !
نوٽن جي آهي راند ساري هِت،
تنهنجن جذبن کي مات، ماري تون!
هٿ جي مُٺ مان جيڪا، وَڃي سِرڪِي،
دريا جي چمڪڻ ، ڌات وارِي تون!
توکي رسمن جي ، چُپ لڳي جاهاڻي،
تنهنجو بند ڇو؟ آ وات آري تون!
سُورن سان جُڙيو، ”سنگم“ آ تُنهنجو،
نفرت ڇو ؟ ٻاڙِي، ذات نارِي تون !
(2)
وائي
ٻيڙو پُڄائي تَڙِ!
پتڻ وٺ پوءِ!
سوگهو سُکاڻو جهل،
واري ٻَڌِي ور وڙ.
پتڻ وٺ پوءِ!
سِيرن وچان ساري ،
ڪر تون ڪناري ڪڙ.
پتڻ وٺ پوءِ!
پاڻيءَ مَڇيون مانگر،
کائي وڃن ڇو هڙ ؟
پتڻ وٺ پوءِ!
منزل ”سنگم“ سوکِي،
تڪڙو هلي جو ڀَڙ.
پتڻ وٺ پوءِ!