(ق)
غزل
قسم ڪوڙو کڻي سرتي، اڃان ماڻهو!
خبر هوندي ٿيو ، بي خبر ڄاڻو!
دراڙن کان ڦُري مينهون، وڃن زورِي،
هُجي ڏينهن ڏٺو ٽاڪڙ ، منجهند ٽاڻو!
وڳو ڇوري گهران عاشق، کڻي ورتو،
مڃي مجبور ٿي ان کي ، سڏي پاڻو!
ڪُتي پيرا کڻي چورن، جهلي ورتا،
رکي رئيس پيو ڪکَ تِن، منڊو ڪاڻو!
وٺڻ رشوت ڇڏڻ، قاتل ادارن ڪم،
ڇُٽي ڏوهي وڃي، دُبئي لنڊن خاڻو.
سياسي آڙ تي هاڻي، ٿيو ليڊر،
فُري پنهنجن ڪکن گھرڙا، ڍڳو گھاڻو.
شهرشودن ڳوٺ ڌاڙيل، جو قبضو،
لڳو هر هنڌ ”سنگم“ ڇا لئه وري ٿاڻو!
(2)
غزل
قرباني جون کلون پِنِي!
غيرن ورتي سنڌ ۾ ٻَنِي!
ڏاڍو هيڻن وٺي ڀتا،
شهر ۾ مل ٿو هَڻي مُنِي!
ليڊر جو گهر ٺهي پڪو،
غريب ڇانئين، ڪکن ڇَنِي!
رئيس گهرمان ڪڍي زال،
گارڙين سان ڪري ڪِنِي!
اوطاقُن تي ٽڪي مڙس،
هيڪل گهاري رات وَنِي!
سُڌرڻ هن قوم جي نه وس،
بيوس جيڪا هتي بَنِي!
سوچي ڳالهه ”سنگم“ ڪجي،
سمجهن شيئا ڀلي سُنِي!
(3)
وائي
*قلندر لعل جي نگريءَ رقص جاري ڏس!
بمباري ڏس!
پانڌيئڙا هُئا ٽولا ولي جي در تي،
پينارن سندي چهرن اڪس زاري ڏس،
بمباري ڏس!
واحد کي سڏڻ جو وِرد تون ٻولي تِن،
روحاني مهڪ تِن جي لڪس واري ڏس،
بمباري ڏس!
رحمت جا پون ڪِرڻا پيا جھوليءَ تِن،
ڀرجڻ ڀاگ وارن جا بڪس ڀاري ڏس،
بمباري ڏس!
راهي حق هُئا بيٺل ”سنگم“ هٿ جوڙي،
ماري سي وِڌا نا حق نُڪس گھاري ڏس،
بمباري ڏس!